-Κοπανός, διασταύρωση στο 5 λεωφορείο!
Τελευταίος έμπαινε ο εισπράκτορας. Περιφερόταν στον διάδρομο και έκοβε τα εισιτήρια στους επιβάτες. Είχε και εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα, σήμα κατατεθέν της δουλειάς του. Τώρα βλέπω ξαναγίνονται της μόδας. Τις προάλλες παρήγγηλα καφέ και ο ντελιβεράς έβγαλε την κερματοθήκη για να μου δώσει τα ρέστα!
Καθ' οδόν άκουγες εκφράσεις που έγιναν ατάκες: - Προχωρήστε κυρία μου στον διάδρομο! - Για να σηκωθεί ο μικρός! - Στάση ψυγεία, θα κατέβει κανείς; - Άνοιξε από πίσω! Αν μη τι άλλο η ανθρώπινη επικοινωνία κυριαρχούσε σε σχέση με τη σημερινή εποχή της αυτόματης μηχανής και της μουγγαμάρας. Άσε που εξοικονομήθηκαν και οι μισές θέσεις εργασίας. Ποιος το είπε πως η τεχνολογία πάντα μας πάει προς τα εμπρός;
Αργότερα, υπήρχε ειδική θέση για τον εισπράκτορα. Μόλις έμπαινες από την πίσω πόρτα, καθόταν εκεί και έκοβε εισιτήρια. Πού να ξεφύγεις! Η άνοδος ήταν μόνο από την πίσω πόρτα.
Εμείς, από το χωριό, που πηγαίναμε Γυμνάσιο και Λύκειο στη Νάουσα, λόγω της καθημερινής επαφής, είχαμε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους εισπράκτορες. Δεν πείραζε αν καμιά φορά ξεχνάγαμε το πάσο. Οι περισσότεροι από αυτούς, απ' όσο θυμάμαι, είχαν ανοιχτό χαρακτήρα, με πηγαίο χιούμορ.
Είχανε και επαγγελματική στολή με καπέλο, βέβαια! Όλα γκρι!
Το γκρίζο της υπόθεσης ήταν ότι ποτέ δεν ήξερες τι ώρα θα περάσει από τη στάση!