Αν γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω, θα διαπιστώσουμε ότι οι πατεράδες μας και
οι παππούδες μας είχαν ένα κοινό σκοπό που τους ένωνε. Αυτός δεν ήταν
άλλος από τον αγώνα για την επιβίωσή τους. Ο αγώνας αυτός ήταν που τους
ανάγκαζε να συμβιώνουν (με ή χωρίς προβλήματα), να βοηθούν ο ένας τον
άλλο, να διασκεδάζουν παρέα και γενικά να πορευθούν στη ζωή τουςκαλλιεργώντας και ενισχύοντας την έννοια του « χωριού » και του «
συγχωριανού » είτε εντός είτε και εκτός των ορίων του χωριού μας.
Σήμερα που, σε
γενικές γραμμές, ο αγώνας για την επιβίωση είναι για όλους μας πολύ πιο
ελαφρύς απ' ότι εκείνος των παππούδων και των πατεράδων μας, με λύπη
μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι και η έννοια του «χωριού» αλλά και οι
σχέσεις μας ως «συγχωριανών», έχουν αρχίσει να ατονούν
και να χαλαρώνουν.
Στις παλιές φωτογραφίες βλέπουμε αυτήν τη σχέση, την αλληλεγγύη, την
έννοια του συγχωριανού. Την βλέπουμε στις δουλειές στα χωράφια, στα
πανηγύρια, στις χαρές και στις λύπες. Παντού, μεγάλες παρέες. Τώρα,
αλλοτριωμένοι από το κυνήγι του χρήματος και της προσωπικής ματαιοδοξίας
της αναγνώρισης και προβολής μέσα από τα υλικά αγαθά και τη "δημόσια"
θέση που κατέχει ο καθένας μας, προσπαθούμε να διαχειριστούμε τη
βαθύτερη μοναξιά μας μέσα σε ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον, ενίοτε
τυπικών σχέσεων. 
Προσωπικά, θεωρώ επιτακτική την ανάγκη να κρατηθούμε
ενωμένοι και να διατηρήσουμε ζωντανές τις έννοιες του «χωριού» και του
«συγχωριανού», αντιπαρατάσσοντας τη θέλησή μας αυτή κόντρα στις
απαιτήσεις των «νέων καιρών», που επιτάσσουν τη χαλάρωση ηθών και αξιών
και πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα εκείνες οι αξίες και εκείνα τα πράγματα
που θα μας βοηθήσουν σ' αυτό. Ανάμεσά τους είναι και η παράδοση με τα
ήθη και έθιμα που δημιούργησαν και μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας και
που κάποτε, σε χρόνια πολύ δύσκολα, βοήθησαν αυτούς να επιβιώσουν.
Χρήστος Κωστελίδης
(μικρές ιστορίες)