Οι μαθητές απαγορευόταν με νόμο να κυκλοφορούν χωρίς πηλήκιο στο δρόμο. Εάν σε έβλεπαν στο δρόμο χωρίς καπέλο, εκτός σχολείου, την επόμενη μέρα είχε αποβολή! Φτάσαμε 18 χρονών και έπρεπε να κουρευόμαστε από τον πάτο! Υπήρχε πολύ μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία. Καταπίεση από παντού! Ο καθηγητής μπορούσε να σε δείρει, να σε ξεφτιλίσει, χωρίς να διαμαρτυρηθείς, ούτε από την πλευρά των γονιών που σε άφηναν στα χέρια του χωρίς να επεμβαίνουν!
Ο εκκλησιασμός του σχολείου, που γινόταν στον Άγιο Κωνσταντίνο που αργότερα μετονομάστηκε σε Αγία Παρασκευή, ήταν επιβεβλημένος με την απειλή απουσιών ολόκληρης ημέρας! Οι μαθητές συγκεντρωνόταν στο προαύλιο του σχολείου τους και στη συνέχεια προχωρούσαν βάδην προς την εκκλησία. Αρκετά χρόνια αργότερα θα σέρναμε τον χορό του Ησαΐα περνώντας το ίδιο κατώφλι.
Σχολικές εκδηλώσεις
"Αι παρελάσεις", οι γυμναστικές επιδείξεις και τα θεατρικά "εις τας εθνικάς επετείους" ήταν σημαντικά δρώμενα προς ανάτασιν του εθνικού φρονήματος. Οι χωριανοί με ζήλο συγκεντρώνονταν για να παρακολουθήσουν το θέαμα και να χειροκροτήσουν.
Ομάδες
Τότε τα εμπορικά παιγνίδια ήταν ελάχιστα.
Γι'αυτό και η αλάνα βοήθησε! Η αλάνα ήταν μια μικρή κοινωνία. Έμπαινες και αποκτούσες φιλίες, έκανες συγκρούσεις, γνώριζες την ανθρωπιά, μάθαινες τον κόσμο... Εκεί μαζευόταν τα παιδιά από όλες τις γειτονιές και έτρεχαν άφοβα, αφού δεν υπήρχαν οι σημερινοί κίνδυνοι. Τα γόνατα μας ήταν γεμάτα αίματα και επουλώναμε τις πληγές μας με τις καβαλίνες των αλόγων που περνούσαν με τα κάρα... Τα παιγνίδια που παίζαμε δεν ήταν ατομικά αλλά συλλογικά...Τρελαινόμασταν για μπάλα.Γι' αυτό και κάθε γειτονιά είχε την ομάδα της... τη ΔΟΞΑ, την ΑΕΚ, τον ΑΟΚ... υπέροχες αναμνήσεις!
Κοινωνική ζωή
Τότε στις γειτονιές του χωριού τα σπίτια δεν κλείδωναν, ούτε είχαν εσωτερικές πόρτες...Έφευγε η νοικοκυρά να ψωνίσει και η πόρτα έμενε ανοικτή με το κλειδί επάνω. Εάν την έψαχνε η γειτόνισσα, έμπαινε μέσα στο σπίτι, τη φώναζε και αν δεν την έβρισκε, έφευγε.
Ήταν πραγματικά υπέροχο πράγμα η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη μεταξύ των οικογενειών. Ήταν κάτι το ζηλευτό! Όταν κάποιος από την οικογένεια αρρώσταινε σε ένα σπίτι, για τη γειτονιά, ήταν μέγα γεγονός! Όλοι έτρεχαν να συνδράμουν, εάν είχε ανάγκες το σπίτι. Τα γλέντια έδιναν και έπαιρναν. Αλλά και στις δουλειές βοηθούσαν και οι συγγενείς και οι φίλοι και οι γείτονες.
Τα βράδια, τότε που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, τα απογευματάκια πριν να σουρουπώσει, όλος ο κόσμος έκανε βεγγέρες. Οι γυναίκες έβγαιναν με τα κεντητά τους στις ασπρισμένες αυλές των σπιτιών, που ευωδίαζαν από τα λουλούδια στις γλάστρες και έπιαναν κουβέντα μεταξύ τους.
Τα κάρα ήταν το κύριο μεταφορικό μέσο.Είχαν μάλιστα την τιμητική τους, όταν κουβαλούσαν τη νύφη! Βέβαια, υπήρχαν και τα ... πόδια! Όποιος είχε ποδήλατο, ήταν αρχηγός. Πόσο μάλλον μηχανάκι. Ζούνταπ και Φλορέτα, όπως λέμε Πόρσε και Φεράρι! Μέχρι που έκαναν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους τα πρώτα μηχανοκίνητα οχήματα. Ενίοτε, ανάλογα με το φιλότιμο του οδηγού, γίνονταν και μέσα μαζικής μεταφοράς.
Έρωτες!
Το χαρακτηριστικό της εποχής εκείνης ήταν ότι όλος ο κόσμος ήταν ερωτευμένος! Αμέτρητες αγάπες, ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν... γιατί έπρεπε να έχεις πολύ θάρρος για να ασχοληθείς με μια γυναίκα! Στον κεντρικό δρόμο γινόταν το λεγόμενο νυφοπάζαρο! Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω! Εάν κάποιος είχε δει μια κοπέλα που του άρεσε, την ακολουθούσε και εάν έβρισκε το θάρρος της έλεγε κάποιες κουβέντες, -που ποτέ βέβαια δεν ήταν χυδαίες-, όπως : «Σας έχω συμπαθήσει...», «ζαχαροπλάστης είναι ο μπαμπάς σας...», «δεν μπορώ να σας μιλήσω». Είχαμε και σινεμά!! Αυτό βέβαια λίγο αργότερα. στη δεκαετία του -60 με -70.
Φτωχά, δύσκολα χρόνια. Πέτρινα. Με μια αξιοπρέπεια όμως και ένα φιλότιμο!
Για περισσότερες φωτογραφίες πατήστε εδώ:
