-Μήλα Μίμη.
Έλα, Μίμη, έλα.
Παίρνοντας
απόσταση απ’ το χτες, οι σχολικές μνήμες, καίτοι σκληρές, προερχόμενες από τη
δεκαετία του -60 και του -70, δημιουργούν μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά
μελαγχολία.Τα μάτια δακρύζουν
όταν σκέφτεσαι με γλυκύτητα
εκείνες τις εποχές.
Δεν είναι οι τιμωρίες, αρκετές φορές σκληρές, όπου ο σεβασμός και ο φόβος ήταν ανάμικτοι. Δεν είναι η μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία, οι «σωφρονιστικές» τιμωρίες, η αποβολή, η επανάληψη της τάξης. Ποιος δεν έγραψε 10 φορές το μάθημα, δεν ένιωσε το τράβηγμα του αυτιού και του μαλλιού, δεν ένιωσε τον πόνο από το ανεβοκατέβασμα της βέργας στην παλάμη του; Άλλωστε όλες αυτές οι μέθοδοι θεωρούνταν παιδαγωγικές προς «παραδειγματισμόν και συμμόρφωσιν». Δεν είναι το κούρεμα με την ψιλή, όπου μόνο ένα τσουλούφι εδικαιούτο να ζήσει για να υπενθυμίζει και να τιμά την φούντα από το τσαρούχι του τσολιά, ούτε ο έλεγχος της διαγωγής της εξωσχολικής ζωής.
Δεν είναι οι τιμωρίες, αρκετές φορές σκληρές, όπου ο σεβασμός και ο φόβος ήταν ανάμικτοι. Δεν είναι η μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία, οι «σωφρονιστικές» τιμωρίες, η αποβολή, η επανάληψη της τάξης. Ποιος δεν έγραψε 10 φορές το μάθημα, δεν ένιωσε το τράβηγμα του αυτιού και του μαλλιού, δεν ένιωσε τον πόνο από το ανεβοκατέβασμα της βέργας στην παλάμη του; Άλλωστε όλες αυτές οι μέθοδοι θεωρούνταν παιδαγωγικές προς «παραδειγματισμόν και συμμόρφωσιν». Δεν είναι το κούρεμα με την ψιλή, όπου μόνο ένα τσουλούφι εδικαιούτο να ζήσει για να υπενθυμίζει και να τιμά την φούντα από το τσαρούχι του τσολιά, ούτε ο έλεγχος της διαγωγής της εξωσχολικής ζωής.
Δεν είναι η φτώχια, η
ίδια σάκα και γομολάστιχα και του χρόνου! Ούτε η τάξη σου που θερμαινόταν με
ξυλόσομπα και ξύλα που κουβαλούσες από το σπίτι!
Δεν είναι η διδασκαλία
της καθαρεύουσας, ο ρίψασπις του ριψάσπιδος και η παραλήγουσα που ποτέ δεν περισπάται,
όταν η λήγουσα είναι μακρά.
Ούτε η ιεραρχική εποπτεία των επιθεωρητών «
δια την αξιολόγησην εκπαιδευτικού προσωπικού και ελληνοπαίδων ως προς την πίστην
και την αφοσίωσην εις τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη». Άλλωστε, οι οδηγίες/εντολές
του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για τη διαμόρφωση εσωσχολικής και ενδοσχολικής ζωής ήταν σαφείς: «τακτικός εκκλησιασμός διδασκόντων και διδασκομένων, ως και η εκτέλεσις
των θρησκευτικών καθηκόντων, όπως της εξομολογήσεως και της θείας μετάνοιας»,
{…}, ευπρεπής εμφάνισις των μαθητών ως προς την ενδυμασίαν και κόμην , ως
και η κόσμια συμπεριφορά αυτών εντός και εκτός σχολείου {…}, ευπρεπής εμφάνισις και συμπεριφορά των διδασκόντων»{…}»,
δραστηριότητα εκπαιδευτικών που να « εκτείνηται και
εις εξωσχολικάς απασχολήσεις συντελούσας εις την προαγωγήν
της κοινότητας εντός της οποίας ζώσι».
Όχι, δεν είναι τίποτε
απ’ όλα αυτά.
Το δάκρυ κυλάει,
γιατί είναι μνήμες, σκέψεις, εικόνες και παραστάσεις ανάκατα, από τα χρόνια της
παιδικής σου αθωότητας. Από τα χρόνια εκείνα που τα βιώματά σου σου έκαναν να
πρωτογευθείς αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή.
Είναι τα πρωτόγνωρα
συναισθήματα που ένιωσες, που σε καθόρισαν, που σε χάραξαν πορεία.
Είναι οι συμμαθητές σου, οι παιδικοί σου φίλοι,
που έμειναν για πάντα φίλοι. Τα πρώτα σου ερωτικά, πλατωνικά σκιρτήματα.
Είναι ένας δικός σου
κόσμος που κουβαλάς μέσα σου, ένα κομμάτι του εαυτού σου. Η ιστορική σου συνέχεια…
…Γλυκό της νιότης
μου πουλί…
Χρήστος Κωστελίδης
(μικρές ιστορίες)
