Όπως σε κάθε χωριό της ελληνικής υπαίθρου, τα παλιά χρόνια, καθημερινά οι άνθρωποι ξυπνούσαν νωρίς το πρωί για να αρμέξουν, να ταΐσουν και να ποτίσουν τα ζώα. Μετά οι άντρες πήγαιναν στο χωράφι για τις καθημερινές τους εργασίες. Οι γυναίκες καθημερινά ασχολούνταν με τις δουλειές του σπιτιού, που ήταν το ζύμωμα του ψωμιού και η ετοιμασία του φαγητού. Το γάλα που έπαιρναν από τα ζώα και το έκαναν τυρί. Όταν οι άντρες έλειπαν στα χωράφια, οι γυναίκες εκτός από τις δουλειές του σπιτιού και τη φροντίδα των παιδιών, φρόντιζαν και τα ζώα.
Στον ελεύθερο χρόνο τους, οι γυναίκες ασχολιούνταν με τον αργαλειό, όπου εκεί έφτιαχναν τα φλοκάτα και επίσης έπλεκαν και κένταγαν. Οι άνδρες πήγαιναν στο καφενείο, έπιναν τσίπουρο και έπαιζαν χαρτιά.
Παλιά υπήρχε σεβασμός. Οι άνθρωποι ήταν αγαπημένοι, αλληλοϋποστηρίζονταν και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν υπάρχει σεβασμός, οι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και έχουν αποξενωθεί.
Χρήστος Κωστελίδης
(μικρές ιστορίες)
