κοντά στο τζάκι,
σε στιγμές υπέροχα μοναχικές, νοσταλγικές, ταξιδεύοντας στα χρόνια της αθωότητας,
ακούω τον ήχο της κουδούνας που αναγγέλλει το σχόλασμα.
Ακολουθεί πανδαιμόνιο και αλαλαγμοί, ο γνώριμος θόρυβος που κάνουν πάντοτε οι μαθητές στο σχόλασμα της ημέρας, που αρπάζοντας τη τσάντα τους, σπεύδουν να εξαφανιστούν από την τάξη.
Παρακολουθώ τους συμμαθητές μου έναν - έναν την ώρα που φεύγει,
και στα μάτια μου έχει δύο όψεις ο καθένας:
Εκείνη του έφηβου του μαθητή και την άλλη του ώριμου μεσήλικα,
σαν το μεταξύ χρονικό διάστημα να έχει χάσει τη διάστασή του.
Τους κοιτώ έναν - έναν και σαν αστραπή περνάει από το μυαλό μου ποιοι ήταν τότε και ποιοι είναι τώρα. Τα χείλη μου αρχίζουν και ψιθυρίζουν τα ονόματά τους εν είδει προσκλητηρίου:
-Τάκης, στενός φίλος, σύντροφος στις αισθηματικές μας περιπλανήσεις
... Σήμερα δάσκαλος
-Τασούλα, η ωραία της τάξης(!)... Σήμερα ασκεί το επάγγελμα της ...παντρεμένης.
-Μάκης, ο ψηλός της τάξης. Μαζί μάθαμε να καπνίζουμε, ...κρυφά. Αγρότης σήμερα.
-Λάμπρος, το ήσυχο παιδί, ξαδελφάκι αγαπητό.
-Αντώνης, με το ύφος του γόη, σήμερα φορτηγατζής.
-Κυριάκος, καλό φιλαράκι, φορτηγατζής κι αυτός.
-Μάρθα, συμπαθητικιά ξαδελφούλα,....χαθήκαμε εδώ και χρόνια...
-Κώστας, .....
-Σταύρος, .....
-............
-............
Χρήστος Κωστελίδης
(μικρές ιστορίες)