Εδώ και δεκαετίες, ο αγιασμός των υδάτων, την ημέρα των Θεοφανείων, τελείται κάτω στην πηγή. Τα παλιότερα χρόνια, πριν έρθουν οι πρόσφυγες, η τελετή γινόταν στο ποταμάκι κοντά στην εκκλησία. Υπήρξε, βλέπετε, κι αυτό ένα σημείο διένεξης ανάμεσα στους παλιότερους κατοίκους και σε αυτούς που εγκαταστάθηκαν αργότερα.
"Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε ,,," έψελνε ο παπάς και με μια μεγαλόπρεπη κίνηση πέταγε τον Σταυρό στο νερό.
Οι τολμηροί νέοι, που καραδοκούσαν τη στιγμή, έπεφταν με καρφωτές βουτιές, ποιος θα φτάσει πρώτος να πιάσει τον Σταυρό. Εκείνος που τον έβρισκε και τον έπιανε πρώτος θεωρείτο τυχερός και ευλογημένος για όλη τη χρονιά.
Τα νερά ήταν τώρα παντού αγιασμένα. Κανείς πια δαιμονικός φόβος από
τις νύχτες και τα ξωτικά του χειμώνα, τους γνωστούς
σε όλους μας καλικάντζαρους, που έκαναν την εμφάνισή τους στον απάνω
κόσμο με την αρχή του Δωδεκαήμερου. Τώρα, θα παρατούσαν πάλι τις εγκόσμιες αταξίες
τους για να ξαναγυρίσουν στο αιώνιο έργο τους: Να κόψουν το δέντρο, που
κρατάει τον κόσμο, ώστε να γκρεμιστεί και να χαθεί, για να εκδικηθούν
τους ανθρώπους.
Το θρησκευτικό αυτό έθιμο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μόνο που η πηγή έχει χάσει πλέον την παλιά φυσική της ομορφιά και στον χώρο δεσπόζει το μπετόν!