Δὲν ὠφελεῖ τὸ παράπονο.
Ἴδια παντοῦ θά ῾ναι ἡ ζωὴ μὲ τὸ σουραύλι τῶν φιδιῶν
στὴ χώρα τῶν φαντασμάτων
Μὲ τὸ τραγούδι τῶν ληστῶν στὰ δάση τῶν ἀρωμάτων
Μὲ τὸ μαχαίρι ἑνὸς καημοῦ στὰ μάγουλα τῆς ἐλπίδας
Μὲ τὸ μαράζι μιᾶς ἄνοιξης στὰ φυλλοκάρδια τοῦ γκιώνη
Φτάνει ἕνα ἀλέτρι νὰ βρεθεῖ κι ἕνα δρεπάνι κοφτερὸ
σ᾿ ἕνα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν᾿ ἀνθίσει μόνο
Λίγο στάρι γιὰ τὶς γιορτὲς
λίγο κρασὶ γιὰ τὴ θύμηση
λίγο νερὸ γιὰ τὴ σκόνη...
Νίκος Γκάτσος (1911-1992), Ἀμοργός (ἀπόσπασμα)
(η φωτογραφία είναι από τα χρόνια που το αλέτρι άνοιγε βαθιές αυλακιές στο χώμα και ...στο μέτωπο. ΣΥΛΛΟΓΗ: Ο ΚΟΠΑΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ)