Η γυναίκα του Διστόμου

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ! 

(το άρθρο δεν έχει άμεση σχέση με τον Κοπανό,

αλλά έχει με τον ελληνισμό και προβάλλεται ως διαχρονικά επίκαιρο, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Λαός χωρίς μνήμη είναι καταδικασμένος). 

 Η πολύ γνωστή φωτογραφία, της γυναίκας του Διστόμου με τη μαντίλα, που δημοσιεύτηκε στο Αμερικανικό περιοδικό “Life” στις 29-11-1944, την τράβηξε δυο μήνες μετά το μακελειό με τίτλο « τι έκαναν οι Γερμανοί στην Ελλάδα». Εικονίζει την Μαρία Παντίσκα που στέκεται όρθια μπροστά σε μια σκάφη και πλένει ρούχα στην αυλή της και κλαίει τη μητέρα της που σκότωσαν οι γερμανοί. Η Μαρία πέθανε το 2009.

 Σύμφωνα με το βιβλίο Η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής (Αθήνα 2006), που έχει εκδώσει το Εθνικό Συμβούλιο για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τα θύματα και οι απώλειες της χώρας μας από τους Γερμανούς κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν ως εξής:

1) Νεκροί πολέμου 1940-1941: 13.327
2) Εκτελεσμένοι (σε ολόκληρη την Ελλάδα): 56.225
3) Θανόντες όμηροι (στα γερμανικά στρατόπεδα): 105.000
4) Νεκροί από βομβαρδισμούς: 7.120
5) Νεκροί σε μάχες της Εθνικής Αντίστασης (σύμφωνα με γερμανικά στοιχεία): 20.650
6) Νεκροί στη Μέση Ανατολή: 1.100
7) Απώλειες Εμπορικού Ναυτικού: 3.500
Σύνολο: 206.922
Νεκροί από πείνα & σχετικές ασθένειες: 600.000
ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ: 806.922
Απώλειες από υπογεννητικότητα: 300.000
Σύνολο απωλειών: 1.106.922
Οι γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα
Οι γερμανικές οφειλές προς τη χώρα μας προέρχονται από:
1) Την υποχρέωση καταβολής του υπολοίπου των Επανορθώσεων από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
2) Αποζημιώσεις λόγω της απώλειας κυρίως σκαφών (βομβαρδισμοί, τορπιλισμοί, βυθίσεις, αιχμαλωσία) κατά την περίοδο ουδετερότητας της Ελλάδας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν την επίθεση Ιταλίας και Γερμανίας εναντίον μας.
3) Την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
4) Τις Επανορθώσεις που αναγνωρίστηκαν από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) να μας καταβάλει η Γερμανία για τις ζημίες που προξένησε στην ελληνική οικονομία.
5) Από την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής, όπως είναι η περίπτωση του Διστόμου κ.λπ.

 ….Το Δίστομο, λοιπόν. Κοντά 70 χρόνια από τη σφαγή με το ελληνικό κράτος των Πλαστήρων, των Παπάγων, των Μητσοτάκηδων, των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου να φτύνει πάνω στη μνήμη. Με τον τελευταίο των Παπανδρέου, τον σημερινό πρωθυπουργό, να φτύνει πάνω και στην έννοια της πατριωτικής τιμής.
Γιατί αν υπήρχε τέτοια, τότε αυτοί που κυβερνάνε σήμερα δε θα είχαν το θράσος να καμώνονται τους «μαχητές» μιας υπόθεσης που την έχουν ξεπουλήσει όσο κανένας άλλος.
Γιατί αν ήταν «λεβέντες» θα μας το είχαν αποδείξει αρνούμενοι να αναφωνήσουν εκείνα τα απίθανα «συγγνώμην - συγγνώμην - συγγνώμην» προς τη Γερμανία διά στόματος Πάγκαλου, το 1994. Αν ήταν «λεβέντες» θα μας είχαν εξηγήσει κάπως πιο πειστικά τι έγιναν εκείνα τα «περίστροφα» του πρωθυπουργού κατά της Μέρκελ, εν έτει 2010.
Και εν πάση περιπτώσει:
Αν ήταν «λεβέντες», θα το είχαν θέσει το θέμα μια φορά (έστω μία!) σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων με τη Γερμανία. Δε θα χρειαζόταν να διοργανώνουν επισκέψεις εσωτερικής κατανάλωσης στη Χάγη για να μας αποδείξουν τη «λεβεντιά» τους. Εδώ δίπλα είναι το υπουργείο Δικαιοσύνης. Το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης. Επομένως:
1) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε δίνει την εντολή στον υπουργό του να επιτρέψει την εφαρμογή της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων, αλλά την κρατάει «παγωμένη»;
2) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε δίνει εντολή στον υπουργό του να εφαρμοστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (12/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, σύμφωνα με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα, αλλά την κρατάει «παγωμένη» από την εποχή που ήταν πρωθυπουργός ο Σημίτης και ο ίδιος ήταν υπουργός Εξωτερικών;
3) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε διαμορφώνει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο και δεν αναπέμπει την υπόθεση στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο ώστε να ακυρωθεί η ιταμή απόφαση που αναγνωρίζει δικαίωμα ετεροδικίας στους σφαγείς του ελληνικού λαού;
Συμπέρασμα:
Λίγα πράγματα είναι τόσο ντροπιαστικά όσο η προσποιητή λεβεντιά.
Λίγα πράγματα είναι τόσο ανάξια όσο η κάλπικη ανδρειοσύνη.
Λίγα πράγματα είναι τόσο θλιβερά όσο ο κορδακισμός εκείνων που θέλουν να μετρούν σαν μπόι τον ψοφοδεή ίσκιο τους.
Και πραγματικά: Λίγα πράγματα είναι τόσο απεχθή όσο το να παρακολουθείς τους γλοιώδεις γλείφτες και τους αυλοκόλακες να επιδαψιλεύουν ύμνους και να απαγγέλλουν θούριους για τη «γενναιότητα» των εξόφθαλμα «γυμνών βασιλέων» που υπηρετούν.

 

   πηγή: κίνηση Ενεργών Πολιτών Πάρου